De heenreis, Alajuela en naar Punta Mala

Zondagmorgen 11.25 uur, eindelijk is het dan zover! De vakantie kan beginnen! 
Na een vlucht van 11 uur vanuit Amsterdam komen we dan eindelijk aan in Panama City.  De piloot verteld ons dat we geluk hebben omdat we zo op de luchthaven aanvliegen dat we de grote schepen kunnen zien liggen die  liggen te wachten om het Panamakanaal over te steken. Wow! Echt een heel mooi uitzicht, de zee vol met enorme schepen en de skyline van Panama stad met al haar hoge torens direct aan de kust... Precies zoals ik in films heb gezien!
Hier stappen we over op de vlucht naar San Jose, Costa Rica. We moeten twee uurtjes wachten en we zien de zon langzaam ondergaan vanaf de banken bij de gate. Zodra we de lucht in gaan is het donker. Als we landen San José is het lokale tijd half 8. Nadat we onze tassen van de band hebben gehaald, als een sneltrein langs de douane kunnen omdat de beambten lekker aan het kletsen zijn en niet eens op de scanner kijken, zoeken we de uitgang en redelijk snel staan we buiten. Tussen alle taxichauffeurs vinden we iemand met de naam van ons hotel. Ik zeg goed geregeld! We wachten nog op andere hotelgasten en dan vertrekken we naar Alajuela. Een plaatsje 20 min. van het vliegveld. 

Bij het hotel worden we hartelijk ontvangen door Peter en zijn vrouw. We drinken en kletsen nog wat met de andere gasten en gaan dan snel naar bed want we zijn op. 
De volgende ochtend zijn we al om 4.00 uur wakker, tja dat heb je met dat tijdsverschil. We ontbijten om 7.00 uur in het zonnetje en het is gewoon al boven de 20 graden, heerlijk! De man van het autoverhuurbedrijf komt de auto brengen en we besluiten om eerst nog even te chillen bij het zwembad voor we vertrekken. We nemen een verfrissende duik en liggen even lekker in de zon. 

We vertrekken richting de pacifische kust en rijden dan grotendeels langs de kust naar het zuiden.  In het dorpje gaan we eerst naar de supermarkt voor ijsblokjes in de koelbox en flessen water. Het is een mooie route en we zien vanalles. De maximum snelheid is soms 60 soms 80 en in een dorpje bij een school 25 km per uur. De boetes voor te hard rijden zijn $600 is ons verteld, hier een maandsalaris is ons verteld. Dan denk je dat mensen zich aan de snelheid houden, maar niet is minder waar. Ze rijden echt heel hard! Vooral ook de vrachtwagens die vlammen over de weg. Echt hele mooie trucks hebben ze hier. Onderweg stoppen we bij een restaurantje om te lunchen. Ik neem een typische costaricaanse lunch, casada. Ik neem een halve portie, dat leek mij voldoende, moi dat was het ook. Een bord vol met rijst, zwarte bonen, aardappels, salade en een lapje heerlijk gekruid en mals rundvlees. En ik krijg er een soort wrap bij, meer die van de Surinaamse roti. Het smaakte mij goed. In costa rica is de lunch de hoofdmaaltijd. In de avond eten ze alleen nog wat kleins. Roy neemt ook zo'n roti-pannenkoek met kip en nog een broodje met vlees. Weer verder op weg naar Punta Mala, onze volgende bestemming. Op verschillende stukken hebben we uitzicht op de zee en ook rijden we kilometer langs een palmbomenplantage. 

Zo rond een uur of 4 in de middag komen we aan bij Rio Tico Safari Lodge. Het was even zoeken,  want vanaf de hoofdweg moesten we een zandpad in slaan, maar zo'n 10 km voor de afslag viel mijn telefoon, de navigatie uit want de autolader kon die niet genoeg bij laden.. We zijn gestopt bij een winkeltje en de alleen Spaans sprekende mensen hebben ons goed geholpen. We rijden een hobbelig zandpad in zo'n 4 km tot aan de lodge. Wat een gave weg, we zitten meteen in de jungle, een kronkelige weg omhoog, het voelt aan als in een terrarium zegt Roy meteen. En wat een geluiden! Net of er heel veel krekels zitten.. We kunnen het geluid niet thuisbrengen, we zijn een paar keer gestopt om te luisteren of het misschien van de stroomkabels boven de weg komt. Later blijkt dat het cycladen zijn. Die kleine beestjes leven 17 jaar onder de grond, dan komen ze uit de grond en leven ze maar 24 uur. De mannetjes maken dan een enorm hard geluid om indruk te maken op de vrouwtjes. Ze hebben ook maar weinig tijd om voor nageslacht te zorgen.. 

Het is hier zo mooi, we slapen in een hele luxe tent op een gladde houten vloer met een veranda en een eigen badkamer achter de tent ook op het houten platform. Het is hier allemaal pas nieuw en echt mooi gemaakt van natuurlijke materialen zoals bamboe en hout. De tent heeft overal ramen met gaas dus het waait er lekker door. Er staat een waaier, lampjes, het is net een hotelkamer maar dan in een tent. De stopcontacten en lichtknopjes zitten in houten vloer verwerkt. We zitten echt midden in de jungle tussen de palmbomen en andere kleurige bloemen en planten. We kijken uit op de stromende rivier. 's nachts is het geluid van de stromende rivier en de vogels insecten heerlijk om bij in slaap te vallen. 

We eten die avond bij een restaurantje hier vlakbij, een van de twee hier vlakbij. Ze kweken daar zelf de tilapia's. Ze hebben dan ook alleen tilapia en kip. Met frietjes en salade. Smaakte goed! Alles hier is zo mooi gemaakt zeg ik tegen Roy. De veranda waar we zitten is gemaakt van boomstammen. Zegt Roy 'ja hout hebben ze hier genoeg en ze stoken het niet op'. Vraag ik hoezo stoken ze het dan niet op...? Owja, het is hier natuurlijk nooit koud!! Hihi...

Groetjes vanuit een warm Costa Rica!