Nevelwoud in Costa Rica

Vanuit Sierpe gaan we naar San Gerardo de Rivas. We reizen van de pacifische kust naar de Caribische kust. Onderweg gaan we eerst even langs Kees om de camera op te halen van de Nederlanders die we daar hadden ontmoet. Zij waren die vergeten en waren alweer thuis. Voor ons lag het toch op de route dus kleine moeite. 
Kees vertelde dat er richting San Isidro waar wij langs moeten, een mooie binnendoor route is, vanuit daar verder de bergen in. Nu waren we toch al halverwege. Kees had gelijk, wat een mooie uitzichten! Op de zee en op de bergen. Een mooie maar hobbelige route door een paar hele kleine plaatsjes waar je geen toerist tegenkomt. 
 
Dan rijden we een tijdje over een asfalt weg, nog steeds kriskras door de bergen. Hier en daar staan wat huisjes. Overal waar wat huisjes bij elkaar staan is ook een school. Dit wordt heel goed aangegeven met groot ESCUELA op de weg en met gele waarschuwingsborden dat de maximumsnelheid daar maar 25 km per uur is. En die komen we veel tegen, misschien wel om de 5 km! Dus van 80 km p/u of 60 km p/u is het ineens 25, ook op routa 2, de zogenaamde highway is dat zo. 

De weg naar het guesthouse dat we geboekt hebben is helemaal aan het einde van een heel stijl hobbelig kronkelweggetje omhoog, over een smal bruggetje de rivier over. Je moet je echt goed vasthouden en het is zo hobbelig dat je er haast misselijk van wordt en hoofdpijn van krijgt. Als je een tegenligger krijgt is het echt passen en meten, terug achteruit... Niks voor ons mam en ook niks voor schoonmoeders hadden wij het er al over!
Het guesthouse, casa Marioposa, is een heel mooi berghutje aan de voet van de chirripo berg, de hoogste berg van Midden-Amerika. Er komen hier veel hikers die de top gaan beklimmen. Een zware hike van zo'n 8 uur voor geoefende hikers. Wij komen daar alleen niet voor, wij komen voor het nevelwoud aan de voet van de berg. Cloudbridge forrest is een park opgericht door vrijwilligers om het woud te beschermen. Casa Mariposa ligt daar tegenaan en heeft ook een wandelpad in haar achtertuin naar de rivier. Het guesthouse heeft een heel gezellig ingerichte woonkamer en is helemaal gebouwd en ingericht met natuurlijke materialen. Vooral veel verschillende rotsen, stenen maar ook hout. Bij het metselen van de rotsen hebben ze verschillende glazen flessen gebruikt om licht te creëeren. Geeft een heel mooi creatief effect. De houten deuren zijn allemaal beschilderd met vrolijke kleuren en tekeningen. Ik heb daar een tweepersoonskamer geboekt waarbij je een gezamenlijke badkamer deelt. Het zag er allemaal zo schoon en gezellig uit, leek mij wel een keer leuk om dat zo te doen. Had ik van te voren met Roy over gehad, maar bij aankomst zag hij dat toch niet zo zitten. Voor de tweede nacht kunnen we upgraden naar een kamer met eigen badkamer. Die is half in de buitenlucht en ook helemaal uitgehouwen uit de rotsen. Echt heel mooi. Ook wat ruimer opgezet, in die andere kamer stond het bed onder een schuine wand en had je verder weinig ruimte voor spullen. Het huis ligt echt midden in het woud en is omgeven door enorm veel groen. Achter in de tuin zitten enorm veel kleine vogeltjes. En het ligt ook zo hoog, dat we dus echt midden in de wolken zitten. Echt wel een bijzondere plek. 

We komen aan in de namiddag en het is erg bewolkt. Het ontbijt is niet inbegrepen dus we rijden die hobbelige weg weer af naar een kleine lokale supermarkt om alvast wat te halen voor het ontbijt voor morgen. Als we terugkomen begint het te regenen en het houdt niet meer op. Maar de volgende ochtend als we wakker worden schijnt de zon. Yes! We ontbijten en wandelen naar het cloudbridge forrest. We lopen een trail dat op verschillende plekken naar de rivier leidt waar we mooie watervallen zien. De meeste bomen zijn helemaal begroeid met mos en ook de rotsen zijn groen van het mos, Roy vind het eigenlijk wel op de Ardennen lijken, ben ik het niet helemaal mee eens, ;). Hier in de bergen is het een stuk frisser dan aan de kust. Overdag een graad of 22 maar in de ochtend is het maar 15 graden. Voor het volgende wandelpad moeten we eerst een heel stuk stijl omhoog. We kijken elkaar aan en eigenlijk hebben we er geen zin meer in. We hebben de laatste dagen zoveel actief gedaan, we hebben meer behoefte om te relaxen. We besluiten terug te lopen en in de hangmatten te chillen die achter in de tuin onder een afdakje hangen. Lekker even wat lezen. Bij het guesthouse hebben ze helaas geen WiFi. Een stukje naar beneden hadden we een bordje gezien bij een hotel met restaurant dat wel WiFi heeft. Dus we besluiten daar te gaan eten die avond. En dat was lekker, ik had een filet mignon, Roy een steak, lekker flesje wijn erbij, we hebben echt genoten! De dag ervoor hadden we bij het naastgelegen hotel gegeten, dat was niet veel bijzonders. Het guesthouse zelf was meer een hostel dus de meeste gasten die kookten zelf in de gezamenlijke keuken. Al het afval scheiden ze en veel herbruiken ze. Zo zijn ze een muur aan het metselen van alle glazen flessen die gasten hebben meegenomen. Ze komen het afval namelijk maar eens in de vier weken ophalen...

Goed. De volgende ochtend vertrekken we op tijd naar Turrialba. We vervolgen onze weg door de bergen richting de Caribische kust. Wederom adembenemende uitzichten. We rijden door de wolken. Het is zo mooi dat je het landschap ziet veranderen. Op de meeste stukken is het zo begroeid dat er niet meer planten zouden kunnen staan. De weg word hier wel goed onderhouden. Met als gevolg dat we een omleiding van ongeveer een uur hebben (die we overigens zelf moeten zoeken) omdat ze het asfalt aan het vernieuwen zijn. Op verschillende plekken is maar één rijbaan open dus moeten we ook een paar keer wachten. Ook moeten we op verschillende plekken rustig rijden omdat ze de kanten aan het maaien en snoeien zijn. Met een machette onder andere! Uiteindelijk is het een lange rit en we zijn best vermoeid als we aankomen. 

In turrialba kun je raften op de pacuare rivier. Of een canyoning tour waarbij je gaat abseilen in een waterval, dat wilde ik graag doen! Die canyoning blijkt echter toch heel veel te lijken op de canopy tour die we al gedaan hebben dus dat vinden we de $85,- p.p. niet waard. Nog steeds hebben we meer zin om te relaxen dan te gaan raften. Vakantie is tenslotte ook om uit te rusten! We zien morgen dan wel. Hier is het ook heel bewolkt en niet zo'n mooi weer.  's Nachts wordt Roy wakker doordat er iets over zijn arm loopt, hij maakt mij wakker en wat denk je? Loopt er een kakkerlak, nu daar waar ik net lag!! Iejwww! Roy gaat 'm achterna en vangt hem uiteindelijk om het door de wc te spoelen! Het is 3 uur in de nacht en wij kunnen dus niet meer slapen, voelen alles kriebelen... We zouden daar twee nachten blijven maar midden in de nacht pak ik mijn iPad en is booking.com mijn grote vriend. Ik vind een mooi hotel in de buurt van cahuita aan de Caribische kust. Met zwembad! Een half uurtje dichterbij dan Puerto Viejo waar we daarna heen gaan. Op de route. Meteen geboekt. Na het ontbijt vertrekken we meteen, het is toch geen mooi weer hier! 
 Wij vervolgen onze weg door de bergen, het landschap van naaldbomen veranderd langzaam in meer tropisch groen en hoe vlakker het wordt, wordt het ook steeds warmer en vochtiger. We rijden langs enorme bananenplantages en zien vrachtwagens van chicquita en dole. We naderen de stad Limòn en zien veel zeecontainers van Maersk en andere bedrijven en veel trucks. Uitvoerhaven zal hier zijn. Dan voert de weg ons langs de kust naar het zuiden...

Wat ons daar brengt lezen jullie in het volgende verhaal.

Voor jullie allemaal een hele gezellige carnaval!